Uit de hemel komt geen hagelslag
Waar hij vertelt over hoe hij het evangelische milieu waarin hij opgroeit uiteindelijk ontgroeit.
Waar hij de leegte omschrijft die volgt op het verlaten van de kerk. Maar ook de opluchting dat het voorbij is.
Waar hij vertelt hoe hij terugkeert naar die wereld. Al is die terugkeer niet heel erg vastberaden.
Lees hier wat de pers schrijft over 'Uit de hemel komt geen hagelslag'
“Het is een nieuw gevoel om geen kaders meer te hebben. Ik was in deze gemeenschap ondergedompeld. Pas nu ik meer afstand heb, kan ik erover schrijven. Een novelle over iemand die veel heeft meegemaakt in de evangelische wereld.”
Lees hier het hele artikel:
Lees hier alvast een aantal stukken uit het boek.
De kerk waar ik het grootste gedeelte van mijn jeugd naartoe ging was relatief mild evangelisch. We waren de light versie. Waar in sommige kerken iemand op het podium stond om met een denkbeeldig zwaard in zijn hand onzichtbare demonen te verslaan, werden bij ons mensen al zenuwachtig als iemand het woord demoon überhaupt in de mond nam. We waren gemoedelijker. En hoewel we allemaal te down-to-earth waren om tot zo’n hardcore pinksterchristengroep te behoren, gingen we vaak naar hun conferenties en bijeenkomsten. Hun evangelie had een eenvoud en consistentie die het enorm ontspannen maakte om bij hen te zijn. Al voelden we ons wel amateurs. Een beetje als een midlifecrisis vader die met zijn pas gekochte Harley langs een Hells Angel stoet rijdt. Bij hen leek alles meer uit één stuk te bestaan. Het was constanter. Minder gemaakt. Alsof het hen natuurlijk afging.
Stuur een bericht naar info@michaelvanoostende.nl of